Kadooğlu Petrol A.Ş. - Etimesgut Şubesi

Körfez krizi esnasında bir çok yerli ve yabancı gazeteciyi ağırladığımız Cizre Kadooğlu Otelinde kızım Sitem ve yeğenim Yasin elele tutuşup otelin yolunu tutmuşlardı. Aynı saatlerde Iraktan getirilen Amerikalı rehineler de otele getirilmiş ve hiç kimseyle görüştürülmeden odalarına yerleştirilmişlerdi. Hürriyet Gazetesi Muhabiri Faruk Balıkçı ‘nın eline fotoğraf makinasını alıp çocukların fotoğraflarını çekmesiyle ortalık bir anda karıştı. Ne olduğunu anlamadan bir de baktık ki diğer gazeteciler de fotoğraf makinalarını kaparak çocukların fotoğraflarını çekmeye başlamış.Çocuklar şaşkın şaşkın etraflarına bakınırken kızım Sitem, beni fark ederek “baba” diye seslenince şaşırma sırası gazetecilere gelmişti. Meğer Hürriyet muhabiri Faruk Balıkçı çocukları görünce gazeteci arkadaşlarına küçük bir şaka yapmak istemiş ve Sitem ile Yasin’in Amerikalı rehinelerin çocukları olduğunu söylemişti. Haber yarışı içinde olan gazeteciler de bunu kaçırmak istememiş ve çocuklarla konuşmadan direkt fotoğraflarını çekme yoluna gitmişlerdi.

Suistimalin  Sonu

1984-1985 yıllarıydı. İskenderun demir çelik fabrikasından Gaziantep Belediye’sine ithal kömür nakliyesi yapmak için İskenderun’a gider oradan da Gaziantep’e kısa süreliğine uğrar , işlerin nasıl gittiğine bakardım.Yine böyle bir Gaziantep ziyaretimde Karşıyaka’daki kömür depomuza uğramış personelin bir şeye ihtiyacı var mı diye öğrenmek istemiştim.O gün köşede tek başına oturmuş bir hayli üzgün gözüken  Vakkas’ın hal ve hatırını sormak için yanına yaklaştığımda ağlamaya başladığını farkettim.Şirketin Müdürü olan Seyfettin Karadağ’ı yanıma çağırarak Vakkas’ın ne sorunu olduğunu öğrenmesini istedim;zira Vakkas sağır ve dilsizdi.Vakkas’la işaret diliyle konuşan Seyfettin Bey yanıma gelerek Vakkas’ın eşi tarafından terk edildiğini yeniden evlenmek istediğini ancak parasının olmadığını söyledi.Yalnızlık hiçbir erkeğin ruhuna iyi gelmiyordu anlaşılan.İşte o an bu yalnız adama yardım elini uzatmaya karar verdim ve bütün evlilik masraflarını karşılayacağımın kendisine söylenmesini istedim.Ne tuhaftır ki bu olaydan kendilerine nasıl bir pay biçtiklerini hala anlamadığım diğer işçiler Müdür’e benimle görüşmek istediklerini iletmişlerdi.Bu isteklerini kabul etmiş ve aralarında temsilci olarak seçtikleri bir kişiyle görüşmüştüm.Temsilci olarak seçilen personel kömür indirme ücretlerinin düşük olduğunu söyleyerek arkadaşlarının zam istediklerini bildirdi.Bunun üzerine ücretlerini 10 kuruştan 15 kuruşa çıkartmış ertesi gün de kopacak fırtınadan habersiz, huzurlu bir şekilde İskenderun’a dönmüştüm.Vakkas evlendirilmişti ve mutluydu ama diğer işçiler yapılan zammın sevincini çabuk atlatmış olmalılar ki yeniden zam isteme kararı almışlardı.Benim yaptığım %50 zamma rağmen yeni bir zam daha istiyor ve bu isteklerinin yerine getirilmesini; aksi takdirde işi bırakacaklarını söylüyorlardı. Ancak yapmış olduğum zam benim yetki alanımın dışındaydı ve ben ağabeyim Cemal’in yetkili olduğu alana müdahale etmiş ve zor bir durumla karşı karşıya bırakılmıştım. İşçilerin,  bu iyi niyeti suiistimal ederek ikinci kez 15 kuruştan 25 kuruşa çıkartılması istenilen ikinci zam talebi Cemal Beyin canını fena halde sıkmıştı.işçilerden on gün süre istiyor çözüm yolu bulmaya çalışıyordu.

İzmir’deki Trakmak Şirketi aranarak bir traktör kepçe siparişi verilmiş ve on gün içinde teslim alınmıştı. Zam beklerken kendi işlerini yapabilecek bir makine ile karşılaşan işçiler panik içinde zam taleplerini geri almak istediklerini ayrıca benim yaptığım %50 zamdan da vazgeçerek daha önce aldıkları ücrete razı olduklarını söyleseler de iş işten çoktan geçmişti.Suistimal ve aç gözlülük kaybetmiş vefa kazanmıştı.Çünkü.Vakkas bu grevlerin hiç birine katılmamış  vefa örneği göstermişti;işine son verilen işçilerin içinde Vakkas yoktu elbetteki.