Güneşevler Sitesi - Erguvan Sk.

HUZUR VERİCİ...

Huzurlu, sakin ve düzenli bir site.

Yazı geçirdiğimiz mükemmel sitemiz. Komşularımız hiç bir şeye değişilmez. İkinci evimiz.

Evler ve çevre bakımsız, günübirlik kiralık için beklentiniz yüksek değilse düşünebilirsiniz, denize 400-500 metre mesafede, özellikle banyo tuvalet lavabo bataryalarının ve duş başlıklarının çalışıp çalışmadığını kontrol edin

Senin bir kökün var bir tanem olur olmadık zamanlarda burnuma gelen bir kökün var. Mesela şimdi gecenin bir yarısı durup dururken sen kokuyorsun bir yerlerden. Sanki azca önce boynundan öpmüşüm benzer biçimde. Senin bir kökün var sevgilim. İçime çekmeye doyamadığım. Yaşamımı son nefesime kadar boynunda geçirebilirim mesela. Güzel olur bence. Bir düşün son nefesim senin kökün. Ölmem ki ben ozaman. Ozaman sonsuz olurum, aden her istenilenin olduğu bir yer ya hani, cennete gider miyim bilmiyorum ama olur ya gidersem her yer sen kokar. Cennetim sen olursun ve o vakit orası da anlam kazanır ama oraya kabul edileceğimi sanmıyorum. Tanrı bir insanı bu kadar sevdim diye affetmez beni, bir insana tapacak derecede sevdim diye. Onu ibadetim haline getirdim diye. Günahım isen günahımı sonsuza dek kabullenirim, ben yeter ki kökünden uzak kalmayayım. Seni çok sevdim. Herkesten, her şeyden, bütün insanlardan, senden, kendimden… Gözümü kırpmadan her şeyi önüne koyabilirdim. Herkesi silebilirdim, kendimden geçebilirdim. Sen dönmesen de olur. Yokluğun iyi geldi bana. Kendime nazaran alışkanlıklarım var artık. Şimdi gelip de düzenimi bozmaya da hakkin yok aslına bakarsanız. Sen yokken ağlamayı öğrendim, olur olmaz her şeye ağlamıyorum mesela. Bir tek acılarıma ağlıyorum,benden gittiğin gün aklıma erişince, yaşadıklarımız, yaşattıkların, iyi kotu her şey iste. Sen yokken gülmeyi öğrendim, sadece belirli yerlerde tebessümlerimle karşılaşabiliyorlar. Kahkaha dahi atamıyorum, birisi bir şaka yapınca dudaklarımla gülümsüyorum onlara. Çünkü beraber gülmedikten sonrasında gülünç gelmiyor hiçbiri. Yokken, yaşamsal öğrendim. Çabalamayı, ayakta durmayı, beni yıkacak bir haber gelse bile başımı her zaman dik tutmayı öğrendim. Çünkü ben en büyük acıyı, senin gidişinle yaşadım. Gidisinden sonrasında kendimi zor toparladım fakat her zaman dik durdum. Bizim için. Bizler kaldık mı yahut biz olabilmek için geç mi bilmiyorum ama, seni elimde olmadan çok özlüyorum. Ben bunları hak etmedim ilkim. Bu kadar acıyı, bu gözyaşlarınız, bu gidisi, bu bitişi hak etmedim. Başka erkeklerin kollarına emanet edilmeyi, başka erkekleri sevmek zorunda kalmayı hak etmedim. Ben başka erkekleri hak etmedim. Ben bitek bizi hak ettim. Ne kadar uğraşsam da bir araya getiremediğim bizi. Şimdi sen söyle ilkim. Sen beni hak etmiş miydin? Sen benimle, biz olmayı hak etmiş miydin? Beni bu denli büyük bir hasrete düşürme aşkım, yapamıyorum. Dayanamıyorum sensizliğe düşen saatlerin ertesine. Bu denli büyük bir aşkın girdabında yalnız bırakma beni sevgilim, seni canımdan çok ama çok seviyorum. Dünüm ve bugünüm sensin, şüphesiz umutla baktığım yarınlarımda da senin olmanı isterim düşlerimde. Sakladığım sevgilerim ve hasretlerim var sana sevgili. Kırık dökük bir kalbim vardır senden önce. Öyle bir girdin ki hayatıma, ne varsa düzelttin ve sevdin. Ben sana minnettarım hem de bir ömür boyu, kapında kölen. Sevmeler acıdır bir tanem, bilirsin kahvaltıda bile acı yemeyi severim ben. Nasıl ki düşlerim acıya çalan bir mevsimi hatırlatır, o denli seviyorum seni ben. Beni gözümün içine bakmış olduğunda kendini kaybedecek kadar çok sevsen. Nefes almak gibi olsam senin için. Öyle sevsek ki, ‘seni seviyorum’ cümlesi anlamını kaybetse. Gülen gözlerin, gözlerimin tam içindeyken çeneni ısırarak anlatsa